|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Chrysophyllum cainito] („gwieździste jabłko”,
oskomień, drzewko złotolistne) Owalny, elipsoidalny
lub lekko gruszkowaty, karbowany i połyskujący
owoc o barwie od purpury do zielonej. Ma 10–15 cm
średnicy. W dotyku przypomina piłeczkę kauczukową.
Ma połyskującą, gładką, niejadalną skórę, która
zwięźle przylega do wewnętrznej otoczki (w owocach
purpurowych jest ciemnopurpurowa, 6–12,5 mm
grubości), a w owocach zielonych biała (3–5 mm).
Miąższ jest mlecznobiały (przy skórce „pobrudzony”
purpurą), słodki, w smaku przypominający mocno
dojrzałą gruszkę. Zawiera witaminy A, B6, C, wapń,
potas, niacynę. Składa się z od 6 do 11 komór nasiennych,
które radiacyjnie rozchodzą się z jądra owocu.
Po przekrojeniu przypomina gwiazdę. Pestki są
spłaszczone, owalne, ostro zakończone i twarde. Zwykle
kilka komór nasiennych jest pustych, a przeciętna
liczba pestek w owocu to trzy.
Dojrzałe caimito nie opada, należy je zrywać ręcznie,
przekręcając. Jeśli owoc zostanie zerwany w fazie dojrzewania,
wówczas będzie gumowy i niejadalny. Jeśli jest
całkowicie dojrzały, jego skórka jest matowa, lekko
pomarszczona i miękka w dotyku (stanowi 33% całego
owocu). Należy zwrócić uwagę, aby do miąższu nie
dostał się z niej gorzki lateks, ponieważ spowoduje on
utratę smaku. W Kostaryce najczęściej występuje od
stycznia do kwietnia.
W Limón wyrabia się z niego miksturę zwaną matrimony
(miąższ dodawany jest do szklanki kwaśnego
soku pomarańczowego). Na Jamajce miąższ często
jedzony jest z kwaśnym sokiem z pomarańczy, małą
ilością cukru, startą gałką muszkatołową i łyżką sherry.
W Boliwii z owocu robi się napary. W Wenezueli
niedojrzałe owoce jedzone są w celu przezwyciężenia
niedogodności związanych z przemieszczaniem się
w rożnych strefach klimatycznych i czasowych.
Panuje przekonanie, że caimito pochodzi z lądowej
Ameryki Środkowej, ale część naukowców podważa
to i jest zdania, że pierwotnym miejscem jego występowania
były Karaiby. Występuje na niskich i średnich
wysokościach od południowego Meksyku do Panamy
(szczególnie obficie na karaibskim wybrzeżu Gwatemali
i w Belize) oraz na wszystkich wyspach karaibskich.
KONTAKT
|
