|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Cucumis melo] (melon piżmowy,
melon dyniowy, melon cukrowy, kantalup) – spokrewnione
są z ogórkami. Melon to kulisty lub wydłużony
owoc o jadalnym, pomarańczowym, bardzo
soczystym miąższu. W centralnej komorze nasiennej
ma szereg małych, spłaszczonych, gładkich białawych
pestek (Egipcjanie w starożytności jedli je prażone
lub solone). Są podobne do nasion ogórka, lecz nieco
większe.
W zależności od odmiany może być mniej lub bardziej
słodki, o barwie od żółtej poprzez zielonkawą do
pomarańczowej. Może być aromatyczny, soczysty lub
gorzki i wręcz mdły. Jest bogaty w witaminy A i C.
W 90% składa się z wody. Jego gładka skóra przybiera
różne kolory: od kremowo-białego do zielonego. Wykorzystywany
jest jako składnik sałatek, w produkcji
lodów, konfitur i soków.
Pochodzi z Afryki lub Azji (naukowcy wciąż się o to
spierają), uprawiany był już w starożytności. W krajach
muzułmańskich był niegdyś obiektem kultu. Panuje
przekonanie, że człowiek zaczął wykorzystywać
melony w diecie (w Afryce i południowej Azji) już
2 tys. lat p.n.e. Prawdopodobnie pod koniec V wieku
melon dotarł do Europy Środkowej. Jako uprawa rozpowszechnił
się dzięki misjonarzom, którzy przywieźli
nasiona do Włoch, skąd trafiły do Francji. W Anglii
pojawił się dopiero pod koniec XVI wieku. Do Polski
melon przywędrował w XVII wieku z rejonu Morza
Czarnego i upowszechnił się, gdy zaczęli go uprawiać
w szklarniach polscy magnaci. Do Ameryki został
sprowadzony przez Kolumba i hiszpańskich osadników
(Kolumb zasadził melony w 1494 roku na Haiti).
Wkrótce stał się popularny wśród Indian Ameryki
Północnej.
Kupując melon, trzeba mu się dokładnie przyjrzeć.
Dobry owoc powinien być ciężki, delikatnie spękany
przy szypułce i mieć jasny kolor. Intensywny zapach
może świadczyć o tym, że jest zbyt dojrzały. Przed
podaniem melon należy przekroić na pół, usunąć łyżeczką
pestki, pokroić owoc na ćwiartki lub ósemki
i obrać ze skórki. Można też specjalną łyżeczką wydrążyć
z miąższu kulki.
W Kostaryce uprawia się melony zimowe (yellow
honey dew), melony siateczkowe (Galia), kantalupy
i miodownice (Piel de sapo). Rejonami upraw są Parrita
i Pilas de Cangel. Sezon na melony trwa od lutego
do połowy maja, jednak np. padające w grudniu 2006
roku deszcze opóźniły jego zbiory w 2007 roku o 2 tygodnie.
Eksportuje je kompania owocowa Levarht. 7 II
2007 roku pierwsza partia kostarykańskich melonów
zimowych dotarła do Holandii. W dalszej kolejności na
eksport skierowane zostaną kantalupy i Piel de Sapo.
Pod koniec roku miał zacząć się eksport melonów Galia.
Sprzedawane są pod nazwą Sweet Kiss, pakowane
w skrzyniach po 10–13 kg każda.
KONTAKT
|
