|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Musa paradisiaca] („zielony banan”, „banan skrobiowy”,
banan zwyczajny, nadziemny ziemniak, banan
rajski, banan warzywny) Są jednym z głównych składników
kostarykańskich dań. Jadalne są jako maduros
(dojrzałe, niemal przejrzałe, w kolorze żółtym z czarnymi
plamkami) jedynie po ugotowaniu lub usmażeniu
(stają się słodsze). Mają zastosowanie w potrawach
duszonych, smażonych, w przetworach i zupach (niczym
ziemniaki). Często podawane są pocięte wzdłuż
z roztopionym serem na wierzchu. Są bogatym źródłem
witamin i minerałów. Liście (60 cm szerokości i 300
cm długości) wykorzystywane są do zawijania różnych
potraw (np. tamales) przed pieczeniem.
Plantan pochodzi z południowo-wschodniej Azji,
gdzie jest głównym pożywieniem tubylców. Na Karaibach
jego uprawę zapoczątkowali portugalscy franciszkanie.
Od XVI wieku spotykany na Florydzie. Europejczycy
sprowadzili go do USA i Nowej Zelandii.
W obu krajach tubylcy nazywali plantany „śladami
białego człowieka”, ponieważ gdziekolwiek biały człowiek
się pojawiał, zostawiał jego sadzonki.
Jest rodzajem banana, pulchniejszym i dłuższym od
tradycyjnego. W niektórych regionach świata traktowany
jak ziemniak. Miąższ jest kremowy, żółtawy lub lekko
różowy. Smakuje różnie, w zależności od stadium dojrzewania.
Zielone plantany są bardzo sztywne i „ziemniaczane”
w smaku. Brązowo-żółte i czarne są słodsze
i w zapachu przypominają banany tradycyjne. Wyrastają
z bardzo krótkiego kłącza, które do gleby przytwierdzone
jest długimi, prostymi żółtawymi korzeniami. Podobnie
jak u bananów, nibyłodyga zakończona jest rozetą z liści.
Plantany są suszone i mielone na mączkę. Mogą
być destylowane na napoje alkoholowe. W Wietnamie
przeznaczane są na sałatki. W Laosie dodaje się je na
surowo do zup. Dojrzałe plantany są wówczas, kiedy
ich skórka jest niemal czarna. Są obierane, przecinane
po przekątnej lub krojone na plastry grubości 1,25 cm
i smażone na oliwie z oliwek, aż będą chrupiące (niczym
frytki). Są głównym składnikiem potrawy zwanej
patacones, gdzie do chipsów z plantana kładziony jest
ser, fasola lub skrawki mięsa.
W 2006 roku Kostaryka wyeksportowała 35 tys. ton
metrycznych plantanów za 6 mln dolarów (do samych
Stanów Zjednoczonych wysyłanych było tygodniowo
60 ton). W kraju znajdowało się 700 ha upraw tej rośliny,
a jej uprawa była dotowana przez Ministerstwo Rolnictwa.
KONTAKT
|
