|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Nephelium lappaceum] (mamon chino, śliwka chińska,
jagodzian, „włochate liczi”) Jego skóra powinna
być przecięta ostrym nożem i zdarta do miąższu.
W Kostaryce 400 producentów uprawia je na eksport
na powierzchni 800 ha (gównie do krajów Ameryki
Środkowej). W 2012 roku zaczęto je puszkować
z przeznaczeniem na eksport do Azji. Każdego roku
do Salwadoru i Nikaragui eksportuje się 1800 ton metrycznych
rambutanów. Uprawia się je szczególnie
w prowincjach Puntarenas (kantonach: Corredores,
Osa, Pérez Zeledón) i Limón (kantony Pococí, Guácimo
i Siquirres).
Szczególnie w 2003 roku ich uprawa wspierana była
przez Ministerstwo Rolnictwa (MAG). Zauważono
wówczas, że rambutany są skuteczną barierą ochronną
przeciwko chorobom niszczącym plantacje cytrusów
w Panamie. Sadzono je więc na pograniczu z tym
krajem. W ciągu 5 lat rząd dostarczył 40 tys. szczepek.
Owoce są wielkości jajka, różowo-czerwone, jasnolub
ciemnoczerwone, pomarańczowo-czerwone, brązowe,
żółto-czerwone, całe żółte lub żółto-pomarańczowe.
Mają zazwyczaj 4–8 cm długości, cienką skórkę, z której
wychodzą pogięte, miękkie czerwone, różowe lub
żółte kolce (0,5–2 cm długości). W ten sposób owoc
sprawia wrażenie, jakby był pokryty włoskami. Jego
nazwa oznacza po malajsku „włochaty”. Ma biało-różowy,
galaretowaty miąższ, soczysty, kwaśny lub słodki.
Zawiera spłaszczoną, podłużną pestkę (2,5–3,4 cm
długości i 1–1,5 cm szerokości). W Malezji i Tajlandii
rambutany konserwowane są w puszkach. Przygotowuje
się z nich kompoty, wina musujące, marmolady
i sałatki owocowe.
Rambutan pochodzi z Malezji i jest uprawiany
w południowo-wschodniej Azji. Sprowadzony został
do Zanzibaru i Pemby. Poza tym niewielkie uprawy są
w Indiach, Surinamie, na nizinnych terenach Kolumbii,
Hondurasu, Ekwadoru, Trynidadu i Kuby. W 1912 roku
z Indonezji sprowadzony zostały na Filipiny. W 1906
roku próbowano go zaszczepić w USA, do dzisiaj jednak
w tym kraju rambutanów się nie uprawia.
Rośnie na wysokościach 500–600 m n.p.m. Z drzewa
zrywane są całe kiście owoców. Same owoce powinny
być obrywane z częścią gałązki, tak aby nie uszkodzić
skórki. Zazwyczaj jedzone są na surowo po zdarciu
wierzchniej warstwy. Okrawa się ją dookoła i wygrzebuje
miąższ. Można ją też przełamać, jak w orzechach.
Na mniejszą skalę wyrabia się z nich syropy. W Malezji
powstają z nich konfitury. Najpierw gotuje się je
po obraniu, a następnie po ostygnięciu wydłubuje się
z nich pestki i ponownie gotuje aż do rozmiękczenia.
Dodaje się dużą ilość cukru i dusi 20 minut, a przed
rozdzieleniem do słoików wkłada się po 3 goździki. Na
Filipinach pestki są często pieczone i jedzone.
Miąższ zawiera 16% cukrów (głównie sacharozy) i dużo
witaminy C (78mg/100g). W 100 g miąższu jest 69 kcal.
KONTAKT
|
