|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tego portalu bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
ŚMIERĆ ŚMIERCI NIERÓWNA ORAZ O KOSTARYKAŃSKIEJ DŻUNGLI KTÓRA CHOWA W SOBIE ZAGINIONY SAMOLOT.
Wczoraj media obiegła informacja o katastrofie lotniczej w kolumbijskich górach w której zginęło 71 osób w tym drużyna piłkarska z Brazylii. To była wiadomość dnia którą powtarzały wszystkie stacje żonglując liczbą ofiar i rannych. Były specjalne reportaże, fotki z Facebooka, wywiady z drużyną i wyciskające łzy wywiady z modlącymi się kibicami. Wszystko po to by widz poczuł dramaturgię. Oczywiście słowem nie było o zabitych dziennikarzach, ani o stanie zdrowia uratowanej stewardesy. Wszystko kręciło się wokół graczy, ponieważ ich śmierć była bardziej medialna i można szybko odszukać informacje o nich.
W 2016 roku wydarzyły się jeszcze dwie podobne katastrofy lotnicze. Pierwsza 19 marca w Rostowie nad Donem (linie FlyDubai, lot 981), a druga 19 maja nad Morzem Śródziemnym (EgyptAir, lot 804). W obu śmierć poniosło odpowiednio 62 i 66 osób. O tych katastrofach nie było jednak w głównych wydaniach wiadomości, a jeśli były wspominane to przez minutę i na zasadzie czy przypadkiem nie jest to nowy zamach terrorystyczny. Tam nikt nie tworzył wizji pasażerów i nie pochylał się nad nimi ponieważ nie byli sławni. Śmierć śmierci nie jest równa.
W krajach takich jak Kostaryka gdy samolot ulegnie katastrofie, często bywa on przez długie miesiące zaginiony i nieodnaleziony. Mówi się, że największą katastrofą lotniczą w dziejach lotnictwa pasażerskiego w której został zagubiony płatowiec jest sławetne zniknięcie samolotu Malaysian Airlines 8 marca 2014 roku. Zaginięcie nastąpiło nad oceanem. Tymczasem są przypadki, że samoloty spadały na tereny bezludne, górskie, porośnięte dżunglą gdzie wrak odnajdowano dopiero po kilku miesiącach lub wcale. Znany jest przypadek zaginięcia na kilka miesięcy urugwajskiego samolotu w argentyńskich Andach z 1972 roku, gdzie ocaleni pasażerowie przez 4 miesiące musieli radzić sobie sami i stosować kanibalizm.
Gdyby dzisiaj samolot spadł np. na teren dżungli z bagnem to mógłby pozostać nieodkryty na wiele lat. Bagnisko stłumiłoby huk oraz płomienie. W Kostaryce również miała miejsce katastrofa samolotowa grupy znanych ludzi która do dzisiaj uznana jest za nierozwiązaną.
Kordyliera Talamanca to jeden z najmniej dostępnych regionów w Ameryce Środkowej. Z dala od miast, za to pełen gęstej roślinności, rwących rzek, jadowitych węzy i stromych zboczy. 3 XI 1965 roku rozbił się tam samolot DC –4 Argentyńskich Sił Zbrojnych z 69 osobami na pokładzie. Wśród nich było 55 studentów wracających z wakacji do Meksyku, 9 członków załogi i 5 oficerów. Maszyna leciała z bazy wojskowej Howarda (w Kanale Panamskim) do Meksyku (z międzylądowaniem w Salwadorze). Piloci przed utratą połączenia z wieżą zgłaszali pożar silnika. Podjęto decyzję o zawróceniu i awaryjnym lądowaniu w kostarykańskim Limón, jednak maszyna nigdy nie osiągnęła tego celu.
Przez kilka dni 36 jednostek ratowniczych (w tym wojskowe samoloty z USA i Nikaragui) przeczesywało kostarykańskie dżungle oraz wybrzeże Morza Karaibskiego. Kilkakrotnie podnoszono fałszywy alarm o odnalezieniu wraku. 5 XI helikopter zlokalizował (25 km na wschód od stolicy) wypaloną połać lasu, a 7 XI u wybrzeży Panamy statek marynarki wojennej Q natknął się na unoszące się na wodzie kamizelki ratunkowe. Analizy nic jednak nie wykazały.
W 50 rocznicę zaginięcia, do Kostaryki przyjechała ekipa Argentyńczyków mających nakręcić film dokumentarny o tym wydarzeniu. Wśród nich była Cecilia Viberti, córka ówczesnego pilota Estebana Vibertiego, ekspert ratowniczy José Campos i geolog Wilfredo Rojas. Reżyserem mającego wejść na ekrany w XI.2015 dokumentu “La Última Búsqueda” był Pepe Tobal.
Rejon poszukiwań to 60.000 ha. Była to największa operacja penetracyjna od 1990 roku. Widoczność była tak ograniczona że możliwe było przejście 50 metrów od miejsca upadku samolotu i niezauważenie tego. Wrak prawdopodobnie cały pokryty jest już mchem, roślinnością, błotem lub skałami.
W 2011 w rejonie poszukiwań teren przeczesywał samolot NASA z którego pokładu robione były zdjęcia satelitarne. Używano też radaru do wykrywania zakłóceń w kopułach drzew i ukształtowaniu terenu. Jednak mimo zaawansowanej technologii niewiele zdziałano. Podobno jednak wśród tubylców przynajmniej 3 osoby mają informacje o miejscu uderzenia płatowca w ziemię.
KONTAKT
Kostaryka
San Jose
| 
