[1906-1990]. Urodził się 6 września w San Ramon de Alajuela (prowincja Alajuela), dokąd w tym samym roku uciekli z Hiszpanii przed zamieszkami jego rodzice: doktor Mariano Figueres Forges i matka, nauczycielka Paquita Ferrera Minguella. Znany bardziej jako Don Pepe. Ekonomista, polityk i filozof. Trzykrotny prezydent kraju (1948-1949), (1954-1958), (1970-1974). W 1948 roku przywódca opozycyjnych oddziałów Armii Wyzwolenia Narodowego. Przez wielu uznawany za największego polityka w historii kraju.

W dzieciństwie interesował się matematyką i fizyką. Ukończył seminarium w San Jose i następnie kontynuował naukę korespondencyjną w szkole w Scranton w Pensylwanii. Później wyjechał do Bostonu, gdzie ukończył kurs inżynieryjny. Pracował tam jednocześnie w kompanii herbacianej oraz jako tłumacz.

Do Kostaryki powrócił w 1928 roku i poświęcił się przemysłowi, handlowi i rolnictwu. Wykupił kawałek ziemi na wyżynie Terrazu, położonej na południe od Cartago i założył na niej farmę La Lucha sin Fin ("walka bez końca"). 8 lipca 1942 roku poprowadził audycję radiową krytykującą rządy Calderona Guardii, za którą zmuszony był na kilka miesięcy wyemigrować do Meksyku. Po powrocie, w 1944 roku, stworzył Partię Demokratyczną, która rok potem przeistoczyła się w Partię Socjalistyczno-Demokratyczną.

Krytykował i oskarżał rząd Rafaela Angela Calderona Guardii za korupcje i defraudacje. Był zwolennikiem przejęcia przez Kostarykę modelu państwa socjalistycznego. W 1947 roku, na swojej farmie rozpoczął szkolenie własnych oddziałów mających obalić niedemokratyczny rząd. Okazję do walki wykorzystał w 1948 roku, kiedy poplecznik Calderona, prezydent Teodor Picado Michalski nie chciał przekazać władzy demokratycznie wybranemu nowemu prezydentowi Otilio Ulate Blanco. Po pięciotygodniowej wojnie domowej, na 18 miesięcy wszedł w skład rządzącej tymczasowo Junty Fundatora, która zniosła armię, nadała prawa wyborcze kobietom i ludności czarnej, a także powołała Trybunał Wyborczy nadzorujący wybory prezydenckie.

Znany był z niechęci do alkoholu. Kiedy sprawował rządy prezydenta, na oficjalnych przyjęciach z jego udziałem nigdy nie zezwalał na podawanie mocnych trunków. Zastępowały je kawa, herbata lub woda. Dochodziło do tego, że kilku ambasadorów i polityków z jego otoczenia szmuglowało na spotkania ministerialne drinki pochowane w marynarkach i teczkach. Pili je ukradkiem, pilnując by nie znaleźć się w bezpośredniej bliskości prezydenta, by ten nie wyczuł od nich charakterystycznej woni. Figueres zasłynął decyzją, by podczas zaprzysięgania junty w 1948 roku, wznosić toasty nie za pomocą szampana, lecz... zwykłej wody. Jako argumentację podał fakt, że szampan jest drogi, a II Republiki nie stać na taki wydatek.

Podczas swojej drugiej kadencji stworzył Kostarykański Instytut Elektryczności (ICE) oraz Ministerstwo Turystyki, znacjonalizował banki i przywrócił trakcję tramwajową dla San Jose.

Trzecia kadencja charakteryzowała się zbliżeniem z krajami komunistycznymi. Otwarto ambasadę ZSRR, nawiązano stosunki dyplomatyczne z NRD. Kostarykę odwiedził prezydent Rumunii Nicolas Ceausescu. Figueres przeforsował poprawkę do konstytucji zezwalającą Partii Komunistycznej na udział w wyborach. W 1973 Kostaryka nawiązała stosunki dyplomatyczne z Kubą. Pod koniec kadencji panowała plotka o planowanej interwencji antykomunistów z Gwatemali.