|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tej strony bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
Najsłabiej zaludniona prowincja kraju o największym odsetku ludności czarnej. Przeznacza największą procentowo powierzchnię pod rezerwaty i parki narodowe. Większość mieszkających w prowincji afrokaraibskich mieszkańców wyznaje Protestantyzm. Założona w 1902 roku.
Cahuita: Miasteczko przy wjeździe do parku narodowego o tej samej nazwie. Znajdują się w nim niskie, drewniane, kryte strzechą domki. Od strony Limon ustawionych jest kilkanaście hoteli. Założone w 1828 roku przez Williama Smitha, który rokrocznie przyjeżdżał tam z Panamy by polować na żółwie. W 1914 roku mała relokalizacja. Do 1915 roku nosiło nazwę Bluff ("Urwisko"). Obecna nazwa Cahuita pochodzi z języka Indian i stanowi zlepek dwóch wyrazów: "cawi" (małe drzewko [Pterocarpus michelianus] z czerwoną korą do wyrobu czółen") i "ta" (przylądek). Dopiero w 1979 roku połączono go asfaltową drogą z Limon.
Cerro Aka (szczyt) (2.559 m.n.p.m.). Szczyt w Kordylierze Talamanca. Według przekazów okolicznej ludności jest bazą i lądowiskiem obcych statków kosmicznych. Znaczna część jego powierzchni stokowej wciąż nie zbadana jest przez człowieka. W 1998 roku katastrofalne osuwiska błotne.
Cerro Chirripo (szczyt) Najwyższy szczyt w kraju (3.819 m.n.p.m.). Ze względu na występowanie dookoła około 30 polodowcowych jezior nazwa oznacza „miejsce wiecznej wody”. Zlokalizowany jest na granicy dwóch prowincji: Limon i Puntarenas, w Kordylierze Talamanca. Ogranicza od południa małą dolinę Morrenas. Wchodzi w skład P. N. Chirripo. Jego najwyższy punkt nazywany jest „la Aguja” – „igła”. W 1904 roku jako pierwszy zdobył go ksiądz Augustin Blessing. (Dalsze ekspedycje miały miejsce w latach 1905, 1913, 1915, 1920, 1932, 1942). W 1976 roku gigantyczny pożar strawił 9.000 ha formacji paramo.
Cerro Durika (szczyt) (3.280 m.n.p.m.). Szczyt w Kordylierze Talamanca. Znajduje się na terenie prywatnego, biologicznego rezerwatu wchodzącego w skład Międzynarodowego Parku La Amistad. (Założony został w 1991 roku, a rok potem udostępniono go dla zwiedzających). Jego nazwa oznacza "wielką siłę" i nadana została mu przez szczep indiański Cabecar. Dzisiejsi indiańscy szamani darzą go dużym respektem. Przesiadują często w ukrytych za wodospadami u podnóża jaskiniach, gdzie ich zdaniem mogą kontaktować się we śnie z innym światem Ze szczytu rozciąga się widok na połacie lasów chmurowych oraz Pacyfik. W marcu 2004 drugi największy od 1976 roku pożar w kraju pochłonął 8.000 ha poszycia.
Cerro Kamuk (szczyt) (3.554 m.n.p.m.). [Pico Blanco]. Szczyt w Kordylierze Talamanca. Przezywany jest często „białym szczytem”. Otoczony jest U-kształtnymi dolinami i porastany przez roślinność paramo (najbardziej zróżnicowana i nietknięta ludzką stopą w Talamanca). Posiada wiele śladów po pożarach. Panuje hipoteza, że jest to jedno z dwóch miejsc w Kostaryce, w których występuje dotąd nie znany w Kostaryce gatunek tapira anta [Tapirrus terrestris].
Cerro Terbi (szczyt) (3.760 m.n.p.m.). Trzeci szczyt Kostaryki. Jego nazwa pochodzi od nazwy szczepu indiańskiego. Znajduje się w obrębie P. N. Chirripo, na północ od wzgórz Crestones. W czasach przedkolumbijskich panowało przekonanie, że zamieszkuje go demon Jezabel. Wieją nad nim wiatry z prędkością 70 km/h, a przeciętna temperatura to 5 C.
Cerro Ventisqueros (szczyt) (3.812 m.n.p.m.). Drugi najwyższy szczyt Kostaryki. Jego nazwa oznacza „zaśnieżony szczyt” i ma związek z faktem, że jest to jedyne miejsce w kraju w którym pojawiają się śnieżyce. Znajduje się w obrębie P. N. Chirripo, nieznacznie na południowy-zachód od szczytu Chirripo. Wieją na nim silne wiatry znad Atlantyku. Roztacza się z niego widok na półwysep Osa i zatokę Dulce.
Guacimo Miasteczko położone na północny-zachód od Limon, na drodze łączącej Limon z San Jose. Znajduje się w nim farma motyli, która jest drugim na świecie eksporterem ich poczwarek na świecie. Przy jego południowych obrzeżach znajduje się założona w 1990 roku międzynarodowa szkoła [EARTH} zajmująca się tropikalnym rolnictwem. Zawiera plantacje bananowe oraz 400-hektarowy leśny rezerwat. Na północ od miasta znajduje się także największa na świecie farma kwiatów (Costa Flores). Uprawianych jest w niej na eksport 600 rodzajów tropikalnych roślin.
Guapiles Stolica kantonu Pococi - drugiego pod względem powierzchni w prowincji. Oddalona 60 km od San Jose, u północno-wschodniego podnóża Kordyliery Centralnej. Jest pierwszym większym miastem na trasie San Jose - Limon. Centrum transportowe dla regionu uprawy bananów. W sobotę odbywa się w nim targ rolniczy. W jej pobliżu zlokalizowany jest Ogród Botaniczny Las Cusingas. Zawiera kawałek tropikalnego lasu oraz prowadzi eksperymenty nad różnymi gatunkami ziół, orchidei i bromelii.
Matina Stolica kantonu o tej samej nazwie. Położona jest w dolinie Matina. W XVII wieku był to główny port karaibski kraju, jednak wskutek częstych najazdów piratów (ostatni w 1541 roku) utracił swe znaczenie. W 1637 roku gubernator Gregorio de Sandoval rozkazał wybudowanie komory celnej. W XVII wieku w obrębie Matiny, elity z Cartago zakładały plantacje kakao, na których pracowali w całkowitej izolacji murzyńscy niewolnicy. W styczniu 2000 roku zalana została w wyniku powodzi. 150 osób zostało ewakuowanych.
Moin Położony jest na północ od portu Limon, na wybrzeżu Karaibskim. Jeden z głównych portów załadunkowych i rozładunkowych kraju. Obsługuje on ruch tankowców do pobliskiej założonej w 1967 roku rafinerii ropy naftowej. Stanowi jeden z głównych punktów wjazdowych dla turystów odwiedzających regiony Parismina i Tortuguero. Na północ znajduje się farma ryb, na której hodowane są m.in. karpie. Jeszcze dalej w tym kierunku ciągną się kanały do P. N. Tortuguero. W 1704 roku gubernator Serrano de Reina został przyłapany w Moin na nielegalnym handlu z Brytyjczykami.
Parismina Małe miasteczko na utworzonym z nanosów rzecznych cienkim półwyspie u ujścia rzeki o tej samej nazwie. Od lutego do maja w jego obręb podpływają duże ławice tarponów. W 1991 roku poważnie zniszczone zostało wskutek trzęsienia ziemi.
Puerto Viejo Miasteczko wypoczynkowe z barami i dyskotekami na plaży. Jego dawna angielska nazwa to Old Harbour (Stara Przystań). Od strony południowej ograniczony jest przez cypel Pirikiki. Na północ od niego plaża o czarnym jak smoła piasku. W 1986 roku doprowadzono do niego elektryczność. W grudniu, u jego wybrzeży pojawiają się rekordowe 7-metrowe fale. Ostatnio w jego obrębie zadomowiła się niezwykle rzadka roślina endemiczna [Osa Pulchra].
Siguirres Stolica kantonu o tej samej nazwie. Pierwsze datowane wzmianki o nim pochodzą z 1678 roku. Jego nazwa oznacza indiańskie słowo "czerwonawy". Przed miastem stykają się dwie trasy łączące San Jose z Limon. Usytuowany jest w nim unikalny architektonicznie okrągły kościół z drewnianymi wykończeniami wnętrza (symbolizujący tradycyjną chatę Indian Miskito). Ustawiony jest również pomnik "martirel del Codo del Diablo" upamiętniający wszystkich, którzy stracili życie w wydarzeniach 1948 roku. Wyróżnia się także targiem centralnym na przeciwko stacji kolejowej. W 1934 roku podpisane zostało porozumienie po strajku 10.000 robotników na plantacjach bananów. Odchodzą z niego pociągi towarowe do portu Moin.
KONTAKT
| 
