|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tej strony bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
Melico Salazar [1887-1950]. Urodził się 3 stycznia. Manuel Maria Daniel Francisco de Paula Salazar Zuniga, czyli po prostu Melico Salazar to najsławniejszy kostarykański tenor. Syn Nazorio Salazara i Rafaeli Zunigi. W dzieciństwie zamieszkiwał budynek oddalony jedynie parcelę od Teatru Narodowego. W 1896 roku jego rodzina przeniosła się do Cartago, skąd co tydzień dojeżdżał pociągiem do stolicy by uczestniczyć w próbach chóru w Colegio Seminario. Później zaangażowano go do szkoły Santa Cecilia de Musica, w której w wieku 17 lat uznany został przez prasę za cudowne muzyczne dziecko. Początkowo śpiewał w kościołach i szkołach. Jego marzeniem było studiować we Włoszech, dlatego wziął między innymi udział w Festwalu Religijnym organizowanym w Paraiso (prowincja Cartago). Po jego wygraniu, 6 lutego 1907 roku, zakupił bilet trzeciej klasy na statek do Włoch. Przebywał tam w Mediolanie, gdzie studiował u takich sław jak Castegnaro i Conrado. Wkrótce stał się znany na całym świecie, śpiewając w operetkach we Włoszech i USA. W 1914 roku poślubił Angiolinę Viassone Cantero z Turynu. W latach 1915-1930 koncertował na Kubie, w Wenezueli, Brazylii, Meksyku, Peru, Ameryce Środkowej, dzisiejszym Surinamie, Hiszpanii, Rosji, Łotwie i Niemczech. W 1924 roku po raz pierwszy występował w operze miejskiej w Nowym Yorku. W 1937 roku powrócił do Kostaryki. Od tego czasu występował tylko przy nielicznych okazjach, na specjalne zamówienia. W latach czterdziestych Salazar otwarcie udzielał poparcia Rafaelowi Calderonowi, za co później prezydent Figueres zawiesił na wiele lat jego emeryturę. Odszedł w biedzie. W 1972 roku w Cartago odsłonięto jego pomnik. W 1980 roku, jego imieniem nazwano teatr w San Jose.
KONTAKT
|
