W Kostaryce wyróżnia się cztery pasma górskie zwane
Kordylierami: Guanacaste, Tilaran, Centralna i Talamanca. Stanowią one dział
wodny oddzielający rejon karaibski od pacyficznego. Biegną równolegle do osi
międzymorza i są silne rozczłonowane erozyjnie. Oddzielone są kotlinami,
przełęczami i dolinami.
Kordyliera Centralna - uformowana jest
przez obecnie lub niegdyś aktywne wulkany: Poas (2.704 m.n.p.m.), Barva (2.906 m.n.p.m.), Irazu (3.432 m.n.p.m.), Viejo (2.060 m.n.p.m.), Congo (2.014 m.n.p.m.), Cacho Negro (2.136 m.n.p.m.), Platanar (2.183 m.n.p.m.), Porvenir (2.267 m.n.p.m.) i Turrialba (3.339 m.n.p.m.). Ich stoki tworzą
rozległy płaskowyż w postaci Mesety Centralnej. Wyróżniają się żyznymi glebami. U jej podnóży znajdują się największe skupiska ludności w Kostaryce.
Kordyliera Guanacaste - rozciąga się od
jeziora Nikaragua w kierunku południowo-wschodnim. Zawiera rząd aktywnych,
spektakularnych wulkanów: Cacao (1.659 m.n.p.m.), Orosi (1.487 m.n.p.m.), Miravalles (2.028 m.n.p.m.), Rincon de La Vieja (1.806 m.n.p.m.), Tenorio (1.916 m.n.p.m.),
Arenal (1.633 m.n.p.m.). Od pozostałych pasm oddzielone jest jeziorem i wulkanem Arenal.
Kordyliera Talamanca - [Góry Niebieskie]. Jest najwyższym niewulkanicznym masywem górskim Ameryki
Środkowej. Ciągnie się na południowy-wschód do granicy z Panamą. Utworzona jest
przez skały wulkaniczne i sedymentacyjne. Tylko tutaj występują wyraźne formy
polodowcowe. W jej obrębie zlokalizowanych jest kilka szczytów przekraczających
3 tysiące m.n.p.m. Należą do nich: Chirripo Grande (3.819 m.n.p.n.-najwyższy
szczyt w kraju), Cerro Durika (3.280 m.n.p.m.), Cerro Terbi (3.760 m.n.p.m.), Cerro Ventisqueros (3.812 m.n.p.m. - drugi szczyt kraju),
Cerro de la Muerte (3.471 m.n.p.m.), Cerro Kamuk (3.549 m.n.p.m.), Cerro Echandi
(3.167 m.n.p.m.).
Kordyliera Tilaran - składa się ze
wzgórz Abangares, Aguacate i Cedar, które w przeszłości porośnięte były przez
las chmurowy. Tworzą ją skały wulkanicznego pochodzenia (obecnie nie ma tam
aktywnych wulkanów) z zaznaczonymi, odkrytymi w 1815 roku złożami złota (od 1820 ich eksploatacja). Przez zbocza wzgórz Aguacate wije
się serpentynami najbardziej spektakularna trasa w Kostaryce
(San Jose-Puntarenas).
Niewielkie pasma górskie ciągną się także wzdłuż wybrzeża
pacyficznego pod nazwą Fila Costena (lub Cordillera Brunca).
