Kostaryka zlokalizowana jest w południowej części Ameryki
Środkowej. Kontynentalnie należy do Ameryki Północnej. Dokładne umiejscowienie
określają jej współrzędne geograficzne, a mianowicie 8 i 11 16` szerokości
geograficznej północnej oraz 81 35` i 85 40` długości geograficznej zachodniej.
Od północy sąsiaduje z Nikaraguą, a długość tej granicy wynosi 309 km. Na
południowym wschodzie zaś, na odcinku 330 km graniczy z Panamą. Wschodnią
granicę tworzy wybrzeże Morza Karaibskiego, natomiast od zachodu i
południowego-zachodu oblewają ją wody Oceanu Spokojnego. Całkowita długość granic wynosi 1290 km.
Powierzchnia
Powierzchnia Kostaryki wynosi 51.100 km i jest to trzeci
najmniejszy kraj w Ameryce Środkowej po Belize i Salwadorze. W Ameryce
Łacińskiej pod względem obszaru jest na 20 pozycji (125 miejsce na świecie).
Geologia-tektonika
Geologicznie, powierzchnia Kostaryki ma 3 mln. lat. (to
bardzo mało jak na geologiczne standardy). Wyjątek stanowi półwysep Nicoya,
który jest o kilka milionów lat starszy. Jednymi z najstarszych skał w Kostaryce
są skały tworzące najdalszy, zachodni kraniec półwyspu Santa Elena. Datuje się
je na okres kredowy (wytworzyły się około 130 mln lat temu). Wcześniej, od około 40 mln lat wstecz Kostaryka jak i cała
Ameryka Środkowa była podwodnym wulkanicznym archipelagiem. Pierwsze szczyty
wyłoniły się właśnie na skutek działalności wulkanicznej.
Występowanie złota udowodniono w obrębie zatoki Dulce (przylądek Burica, półwysep Osa). (W tym ostatnim plagą są nielegalni poszukiwacze tego kruszcu). Rudy manganu zalegają w sąsiedztwie przylądka Velas (zachodnia Kostaryka) oraz na krańcu półwyspu Nicoya. Siarka występuje w obrębie wulkanów. Pokłady węgla odnalezione zostały w obrębie zatoki Santa Elena, u ujścia rzeki Tempisque, przylądkach Mona i Cahuita na wybrzeżu Karaibskim oraz we wzgórzach Cruces (południowo-wschodnia Kostaryka). Rudy cynku i ołowiu występują w Mesecie Centralnej (na południe od Alajueli i Heredii). W 1970 roku doszło do strajków studentów w związku z podpisaniem umowy z Amerykanami na wydobywanie boksytów.
Meseta Centralna
Rozległy płaskowyż w centralnej części kraju, wciśnięty
pomiędzy Kordylierę Centralną, a Kordylierę Talamanca. Wznosi się na wysokości
1150 m.n.p.m. Jego długość z północy na południe wynosi 40 km, a z zachodu na
wschód 80 km. Przedzielona jest ona na pół przez niewielkie wzgórza Carpintera.
W jej obrębie znajdują się trzy stolice prowincji Kostaryki: San Jose, Alajuela
i Heredia. Zamieszkuje ją 60 % populacji. Od strony południowo-wschodniej,
ograniczona jest przez wznoszącą się na wysokość 1400 m.n.p.m. wyżynę
Cartago.
Meseta Centralna nazywana jest "spichlerzem Kostaryki". W
skutek długotrwałej działalności wulkanicznej, jej gleba jest bardzo żyzna i
idealna do uprawy kawy.
Wybrzeże
Długość wybrzeża karaibskiego wynosi 212 km, a pacyficznego
1016 km. To drugie jest postrzępione, skaliste, o dużej ilości zatok i z trzema wyróżniającymi się półwyspami: Nicoya, Santa Elena i Osa. W jego północnych częściach dominują klify.
Zaznaczają się duże pływy. Wybrzeże karaibskie natomiast jest na znacznym obszarze
nierozwinięte. Posiada szersze od swojego pacyficznego odpowiednika
niziny nadbrzeżne.
Północne wybrzeże karaibskie nazywa się Tortuguero, a
południowe Talamanca. (Linia podziału przebiega na wysokości miasta Limon). To
pierwsze posiada dużą ilość oddzielonych od morza lagun, które zasilane są przez uchodzące do nich rzeki.
Drugie zaakcentowane jest okazjonalnie kilkoma cyplami i rafą koralową oraz
ograniczone jest od strony lądu Kordylierą Talamanca.
Kostaryka znana jest z dużej różnorodności i ilości plaż.
Więcej plaż znajduje się po stronie pacyficznej, często rozdzielone są
przylądkami i są szersze od plaż wybrzeża atlantyckiego. W zależności od koloru
i rodzaju podłoża wyróżnia się plaże szare, białe, czarne, muszlowe (Conchal) i
różowe.
